Op 2 juli 1994 stortte US Air-vlucht 1016 (een McDonnell Douglas DC-9) neer in een wijk net buiten Charlotte/Douglas International Airport. Er was een gemiste nadering vanwege het weer en onweer veroorzaakte een microburst die het vliegtuig de grond in duwde. De gezagvoerder en een stewardess kwamen er met lichte verwondingen vanaf, de eerste officier, twee stewardessen en 15 passagiers raakten ernstig gewond en er vielen 37 doden.
Op de dag
De bemanning had al twee sectoren gevlogen en bevond zich op de derde van Columbia, South Carolina, naar Charlotte. Alles leek volkomen normaal. Hoofdstewardess Richard DeMary en stewardess Shelley Markwith zaten op hun springstoelen naast de cockpitdeur en Karen Forcht zat achterin, de springstoel naar voren gericht. Net toen het vliegtuig landde, startte de cockpitbemanning een doorstart vanwege het weer, maar de stewardessen konden het vliegtuig niet voelen klimmen. Toen wisten ze dat er iets ernstig mis was.
Wat er daarna gebeurde
De stewardessen voorin hoorden het grondwaarschuwingssysteem van het vliegtuig en de woorden ‘terrain, terrain’. Alles gebeurde zo snel dat de stewardessen vol ongeloof waren. De eerste impact was op de grond, het schrapende metaal, het geluid van de brekende bomen om hen heen, en met gewelddadige kracht. De tweede impact kwam toen het vliegtuig een boom raakte en een kant van het vliegtuig wegschoof. Het vliegtuig was nu in drie secties verdeeld, de neus lag op de weg, het midden was om een boom gewikkeld en de staart had een gebouw geraakt.
De stewardessen waren zich bewust van het lawaai en de gewelddadige impact en voelden ongeloof. Foto: NTSB via Wikimedia
Nasleep
Richard was zich ervan bewust dat hij bedekt was met vliegtuigbrandstof en van de regen, wind en het lawaai dat hem omringde. Richard en Shelley begonnen hun commando’s te schreeuwen, “maak veiligheidsgordel los en stap uit”. Toen hij zijn veiligheidsgordel losmaakte, voelde hij het puin om hem heen. Hij probeerde de nooduitgang naast hem te openen, die vastzat, maar realiseerde zich toen dat hij in feite in de open lucht was. De cabine was niet meer aangesloten. Hij zag de gezagvoerder uit de cockpitdeur kruipen, die ook de eerste officier hielp met een gebroken been en hoofdletsel. Shelley had haar knie verbrijzeld, had een diepe wond in haar dijbeen en brandwonden, en kon niet uit haar stoel komen. Richard pakte haar op en trok haar in veiligheid buiten het vliegtuig.
Vuur en rook
Er waren nu kleine explosies en vuur rond het vliegtuig. Richard vond de staart en schreeuwde opnieuw zijn bevelen, hoewel hij niemand kon zien. Hij verbrandde zijn armen aan het vliegtuig, maar uiteindelijk kwamen er een vrouw en een baby uit het wrak. Dan een andere vrouw die een schootkind had dat was omgekomen bij de impact, en ze kon hem niet vinden. Richard heeft ze uit het vliegtuig gehaald en geholpen door enkele mensen in de buurt. Hij ging weer terug naar het vliegtuig, maar vond niemand.
Het vliegtuig was opgedeeld in drie delen en de stewardessen gingen talloze keren terug op zoek naar overlevenden. Foto: NTSB via Wikimedia
Vuurbol
Karen was erin geslaagd om uit de achterkant van het vliegtuig te ontsnappen, maar had ernstige brandwonden. Ze hielp drie passagiers uit het vliegtuig. Er was veel puin en een vuurbal en ze vond geen bruikbare uitgang, dus moest ze zich een weg banen door de open romp.
Op de grond
Richard ging naar het huis waar het vliegtuig was neergestort, op zoek naar overlevenden. Een man zat bekneld onder het puin in de carport en kon niet ademen. Hij probeerde de man te kalmeren die een passagier was die uit het vliegtuig werd gegooid. Daarna ging hij met de kapitein inbreken in het huis, gelukkig waren de bewoners weg. Vervolgens zijn ze begonnen met het verwijderen van telefoonpalen die de toegang van de hulpdiensten blokkeerden. Zowel Karen als Richard probeerden terug te gaan naar het vliegtuig, maar kregen te horen dat ze weg moesten van het gebied.
“Ik denk dat we als bemanningsleden een bepaalde hoeveelheid last dragen om voor onze passagiers te zorgen. En ik denk dat alle bemanningsleden van onze vlucht dat deden, we hebben dat op ons genomen om het gewicht te dragen totdat brand en redding arriveerden. Op basis van mijn training , Ik deed wat ik moest doen. Ik deed het werk dat ik kon doen om anderen te helpen overleven en ik kan me niet voorstellen dat ik iets anders zou doen. Na het ongeluk kan ik me geen andere training voorstellen die me beter had kunnen voorbereiden .”
– Richard DeMary, hoofdstewardess
De bemanning bleef op de grond helpen met eerste hulp en comfort totdat Shelley en de cockpitbemanning uiteindelijk naar het ziekenhuis gingen. Karen en Richard bleven bij elkaar vanwege de ernst van haar brandwonden en werden naar een ander ziekenhuis gebracht. Alle bemanningsleden overleefden het ongeval.
